Дэсантная падрыхтоўка, якую атрымаў у свой час кіраўчанін Уладзімір Якаўлеў, стала вызначальнай для яго на ўсё жыццё…
Служба выратавальніка – справа смелых і мужных людзей, адданых свайму абавязку, здольных аператыўна пераходзіць да інтэнсіўных дзеянняў. Кожны з іх з гонарам выконвае сваю работу і ў любую хвіліну гатовы прыйсці на дапамогу людзям, якія трапілі ў бяду, рызыкуючы ўласным жыццём.
Уладзімір Якаўлеў – старшына аддзела матэрыяльна-тэхнічнага забеспячэння, старшы прапаршчык унутранай службы – у райаддзеле па надзвычайных сітуацыях лічыцца на бягучы момант самым старэйшым супрацоўнікам. На працу сюды ён прыйшоў 23 гады таму. Выбар свой зрабіў асэнсавана – аднойчы і назаўсёды. І ніколькі не пашкадаваў аб гэтым, нягледзячы на тое, што адна з высакародных прафесій перамежавана з шэрагам своеасаблівых аспектаў, пераадолець якія не кожнаму пад сілу.
Неабходныя фізічныя здольнасці Уладзімір развіваў яшчэ ў школе. І дасягнуў добрай формы, бо юнака, калі настаў для яго час выканаць свяшчэнны абавязак, без сумненняў направілі ў армейскую эліту – паветрана-дэсантныя войскі. Тут, у 350-м палку, які дыслацыраваўся ў Полацкім раёне, за паўтара года хлопец атрымаў выдатную загартоўку. Служыў у якасці вадзіцеля, але, як і ў кожнага дэсантніка, за плячыма засталіся марш-кідкі з поўнай выкладкай, рукапашныя баі, скачкі з парашутам…
Пасля службы Уладзімір вырашыў здзейсніць сваю мару – стаць выратавальнікам-пажарным. І на тое былі свае падставы. Адна з галоўных – працяг дынастыі. Справа ў тым, што дзядуля героя гэтых радкоў у свой час прысвяціў сябе службе ў пажарнай ахове. Адметна, што і ён, і яго ўнук – абсалютныя цёзкі – Уладзіміры Канстанцінавічы Якаўлевы. Старэйшы быў родам з Севастопаля. У гады Вялікай Айчыннай вайны спачатку партызаніў, а ў 1944-м ужо ў якасці байца рэгулярных войскаў адправіўся на фронт. Ваяваў адважна, за што быў узнагароджаны ордэнам Айчыннай вайны ІІ ступені. Цікавым аказалася яго знаёмства з будучай жонкай. У наш час нярэдка бывае, што знаёмяцца маладыя людзі віртуальна, з дапамогай інтэрнэта. Дык вось нешта падобнае адбылося і ў далёкія 40-я гады з дзядулем і бябуляй Уладзіміра. Толькі ў тым выпадку дзякуючы франтавым лістам. Салдаты, вызваляўшыя Еўропу ад фашызму, калі выпадала вольная часінка, адпраўлялі пасланні ў Савецкі Саюз у надзеі на тое, што адкажа адзінокая дзяўчына – так хацелася, каб на роднай зямлі іх хтосьці чакаў. Напісаў і Якаўлеў. Трапіла яно ў беларускі Кіраўск да дзяўчыны Евы, якая і даслала ліст у адказ. І так сталася, што перапісваліся маладыя ажно 7 год, пакуль працягвалася доўгая служба Уладзіміра старэйшага. Нават не бачыўшы адзін аднаго, хлопец з дзяўчынай нібыта зрадніліся. А пасля адбылася сустрэча, і Уладзімір з Евай, ажаніўшыся, накіраваліся ў Севастопаль. У каханні і згодзе выгадавалі шасцярых дзяцей, а пазней радавалі дзядулю з бабуляй ажно 25 унукаў! Уладзімір скончыў Кіеўскае пажарна-тэхнічнае вучылішча, нёс службу ў якасці камандзіра аддзялення. А напрыканцы 50-х сям’я перабралася на радзіму Евы Сілівестраўны – у Кіраўск…
Уладзімір Якаўлеў-малодшы, які з вялікай любоўю і павагай ставіўся да дзядулі, як ужо адзначалася, пайшоў па яго слядах. У РАНС служыў на розных пасадах. Пачынаў радавым пажарным, быў і камандзірам аддзялення, вёў кадравую работу. У калектыве за гады службы заваяваў аўтарытэт і павагу ў калег і кіраўніцтва. Ведаюць яго як дысцыплінаванага, працавітага супрацоўніка, гатовага ў любую хвіліну прыйсці на дапамогу.
На пытанне, якім павінен быць выратавальнік, Уладзімір адказаў так: “Смелым і рашучым. Мець сур’ёзную прафесійную і фізічную падрыхтоўку, гатовым справіцца з вялікімі нагрузкамі і стрэсавымі сітуацыямі. Выезд на пажар строга арганізаваны. Пасля паступлення ў пажарную часць сігнала трывогі ўжо праз 34 секунды ў поўнай гатоўнасці каманда павінна знаходзіцца ў спецмашыне і выехаць на месца здарэння. Бывала, што па 8 выездаў за суткі атрымлівалася. Не кожнаму па сілах такія нагрузкі. Не ўсялякі справіцца і з эмоцыямі. Жудасна бывае часам, калі бачыш, як гінуць людзі ў агні ці ў дарожна-транспартным здарэнні. Бачыш, што ўжо не можаш нічым дапамагчы чалавеку, і ад гэтага становіцца сумна і цяжка на душы…”.
У паслужным спісе Уладзіміра Якаўлева – шэраг падзяк і ўзнагарод, якія ён заслужыў сваім добрасумленным стаўленнем да абавязкаў. Самы апошні медаль упрыгожыў форму зусім нядаўна: да Дня пажарнай службы яму быў уручаны медаль “За бездакорную службу” ІІІ супені.
– Калі чалавек працуе ў пажарнай ахове, – падзяліўся думкамі напрыканцы размовы наш субяседнік, – значыць ён асэнсавана выбраў такую рызыкоўную прафесію – выпадковыя людзі тут не затрымліваюца. Кожны з нас па-сапраўднаму ўлюбёны ў сваю работу. Яна – для сапраўдных мужчын. У нашым райаддзеле працуе адна зладжаная каманда. Кожны – надзейны чалавек і сябар. А гэта ў нашай справе – самае галоўнае!
Аляксандр ХАХЛОЎ.
Фота аўтара і з архіваУладзіміра Якаўлева.