Территориальные притязания Ильхама Алиева в отношении Армении, выраженные в его заявлениях, попытки говорить с позиции силы с суверенным государством, безусловно, должны получить соответствующую оценку со стороны международного сообщества. В первую очередь – ООН, ОБСЕ и стран Минской группы.
Такая открытая агрессия в отношении соседней страны – ещё одно свидетельство лицемерия руководства Азербайджана, прикрывающего свою армяноненавистническую политику разглагольствованиями о якобы возможном «мирном сосуществовании» и «процветании» армян в Азербайджане.
Очевидно, что риторика Алиева была бы иной, если бы Арменией руководил достойный, любящий свою страну и народ руководитель, имеющий выстроенные отношения с государствами-сторонниками и авторитет на международной арене. А Пашинян, своим молчанием или несоразмерной реакцией только подыгрывает Алиеву. Оставляя безответными прямые оскорбления и угрозы в свой адрес, в адрес армянского народа и государства, не замечая «кулак» Алиева, Пашинян не оставляет без внимания ни одно высказывание в свой адрес со стороны «гордых граждан Армении», доведённых из-за его политики до отчаяния и, нарушая законы РА, приказывает инициировать уголовное преследование в отношении сюникцев, «оскорбивших» его.
Его недавняя поездка в Сюник не только усугубила разделительные линии в обществе, обнажив отношение населения страны к действующей власти, но и продемонстрировала, что эта власть не остановится ни перед чем, ради реализации проектов по сближению Турции и Азербайджана. И навязывать обществу не имеющие ничего общего с реальным положением дел идеи о якобы пользе для Армении от прокладывания транспортных «коридоров».
Я неоднократно говорил, что в силу своего географического положения и богатого человеческого потенциала, Армения может стать энергичным перекрёстком евразийского сотрудничества. Экономика и экономическая интеграция могут раскрыть новые силы и способствовать превращению нашего региона в процветающий, свободный от войн и конфликтов.
Но Алиев - своими угрозами и агрессивным поведением, а Пашинян – соглашательством, внутренними репрессиями и непрофессионализмом, делают всё, чтобы отдалить эту перспективу.
Очевидно, что чем раньше уйдут Пашинян и вся его команда – тем ближе и надёжнее станет установление мира и согласия в регионе.
Ինչքան շուտ Փաշինյանն ու իր թիմը հեռանան, այնքան մոտ կլինի տարածաշրջանում խաղաղության և ներդաշնակության հաստատումը։ Արա Աբրահամյան
Իլհամ Ալիևի՝ Հայաստանի նկատմամբ տարածքային պահանջները, որոնք արտահայտվել են նրա հայտարարություններում, ինքնիշխան պետության հետ ուժի դիրքերից խոսելու փորձերը, իհարկե, պետք է համապատասխան գնահատական ստանան միջազգային հանրության կողմից, առաջին հերթին `ՄԱԿ-ի, ԵԱՀԿ-ի և Մինսկի խմբի երկրների կողմից։
Հարևան երկրի դեմ նման բացահայտ ագրեսիան Ադրբեջանի ղեկավարության երեսպաշտության ևս մեկ վկայություն է, դրանով վերջինս հերքում է Ադրբեջանում հայերի իբր հնարավոր «խաղաղ գոյակցության» և «բարգավաճման» մասին կեղծ վարկածը։
Ակնհայտ է, որ Ալիևի հռետորաբանությունն այլ կլիներ, եթե Հայաստանը ղեկավարեր իր երկիրն ու ժողովրդին սիրող արժանի առաջնորդը, որը ճիշտ կառուցված արտաքին հարաբերություններ ունի աջակից պետությունների հետ և հեղինակություն ունի միջազգային ասպարեզում: Իսկ Փաշինյանն իր լռությամբ կամ անհամաչափ արձագանքով միայն խաղում է Ալիեւի հետ: Թողնելով իր, հայ ժողովրդի և պետության հասցեին անպատասխան ուղղակի վիրավորանքները և սպառնալիքները՝ չնկատելով Ալիևի «բռունցքը» ՝ Փաշինյանը չի անտեսում «Հայաստանի հպարտ քաղաքացիների» կողմից իրեն ուղղված ցանկացած հայտարարություն, որոնք հուսահատության արդյունք են և որոնց արժանացել է սխալ քաղաքականության պատճառով:
Խախտելով ՀՀ օրենքները, հրամայում է քրեական հետապնդման ենթարկել իրեն «վիրավորող» Սյունիքի բնակիչներին: Նրա Սյունիք կատարած վերջին ուղևորությունը ոչ միայն խորացրեց հասարակության բաժանարար գծերը՝ բացահայտելով երկրի բնակչության վերաբերմունքը գործող կառավարության նկատմամբ, այլև ցույց տվեց, որ այս կառավարությունը կանգ չի առնելու ոչ մի բանի առաջ` Թուրքիան և Ադրբեջանը մերձեցնելու նախագծերը իրականացնելու համար: Վերջինս հասարակությանը պարտադրում է գաղափարներ, որոնք ոչ մի ընդհանուր բան չունեն տրանսպորտային «միջանցքներ» անցկացնելուց Հայաստանի համար ենթադրյալ օգուտի իրական իրավիճակի հետ:
Բազմիցս ասել եմ, որ իր աշխարհագրական դիրքի և մարդկային հարուստ ներուժի շնորհիվ Հայաստանը կարող է դառնալ էներգետիկ խաչմերուկ եվրասիական համագործակցության համար: Տնտեսությունն ու տնտեսական ինտեգրումը կարող են երևան բերել նոր ուժեր և օգնել վերափոխել մեր տարածաշրջանը, դարձնել բարեկեցիկ ,զերծ պատերազմներից և բախումներից:
Բայց Ալիևը՝ իր սպառնալիքներով և ագրեսիվ պահվածքով, իսկ Փաշինյանը ՝ հաշտեցմամբ, ներքին ռեպրեսիաներով և ոչ պրոֆեսիոնալիզմով, ամեն ինչ անում են այդ հեռանկարը հետաձգելու համար:
Ակնհայտ է, որ որքան շուտ Փաշինյանը և նրա ամբողջ թիմը հեռանան, այնքան ավելի մոտ և հուսալի կդառնա տարածաշրջանում խաղաղության և ներդաշնակության հաստատումը: