— Ало.
— Слушаю вас, Александр Григорьевич.
— Как там парат? В парадке?
— В полном порядке, Александр Григорьевич. Готовы хоть сейчас начинать.
— Абаждзі начынаць. Всё меняецца.
— В каком смысле, Александр Григорьевич?
— В прамом. Другой парат будзет. Неабычный.
— Какой же?
— Первымі пайдут карупцыанеры.
— Кто?!
— Карупцыанеры. Воры.
— Но…
— І у каждава на шэе таблічка с цыфрамі.
— С какими цифрами?
— С бальшымі. Хто скока украў.
— Но Алекса…
— За німі амонавцы будут іцці.
— В качестве конвоя?
— Будут іцці, размахіваць рукамі і крычаць слова “хуй”.
— Алекса…
— Громка і весела крычаць. Поняў меня?
— Да, Александр Григорьевич.
— Патом шэрэнга дзірэктаров абанкроцівшыхся госпрэдпрыяцій.
— Записал, Александр Григорьевич.
— Весела размахіваюшчых палучэннымі за годы пладатворных трудов граматамі і благадарнасцямі.
— Алекса…
— За німі Ладуцька на веласіпедзе “Аіст”.
— Хорошо…
— Толька не на взросліке, а на раскладушке. Са званочкам.
— Слушаюсь, Александр Григорьевич.
— І патом калона автазакаў разрысованых цытатамі із Кансцітуцыі.
— Цитатами из Конституции? О Дне независимости?
— А свабодзе слова, сабраній і убеждзеній.
— Но Алекса…
— А патом ужэ я сам паеду на матацыкле с бальшым белым флагам.
— С чем?
— С флагам. А на нём — агромнымі чорнымі цыфрамі размер нашэва внешнева долга.
— Зачем?!
— Што б все сразу понялі, гдзе наша Незавісімасць находзіцца.
— Алекса…
— Чэво? Харошый жэ парат будзет. Все самі прыдут пасматрэць, без бээрэсама і прафсаюзав.
— Да, Александр Григорьевич.
— Я бы дажэ сам глянул на такое.
— Алекса…
— Шучу я, шучу. Пусціш сваі танкі с трактарамі і аутобусамі, спарцмены пускай патанцуют. Расслабся.
— Спасібо, Александр Григорьевич.
— С танкамі тока паастарожнее. А то сталбов не аберошся на вас.
— Да, Александр Григорьевич.
— Давай, пака.
(c)Ales Piletski