Кичә Утыз Имән авылында бер укучы кызыклы хәл сөйләде. Габдерәхим хәзрәт үзе яңа гына килеп төпләнгән авылга кырдан кайтып килә икән. Артыннан җигүле атта берәү куып җитә дә утырта Габдерәхим хәзрәтне, әмма аны танымый. Ат хуҗасы җырлап җибәрә, аңа Габдерәхим хәзрәттә кушылып җырлый башлый. Авылга кайтып җиткәч, ат хуҗасы сорый: - Сез кем буласыз? - Мин Габдерәхим хәзрәт. Әй берүк гафу итегез хәзрәт, мин бит сезне танымыйча сезнең алда җырладым, никтер сез дә кушылып җырладыгыз, - ди икән ат хуҗасы. Габдерәхим: - Зыян юк кардәш, "Кем арбасына утырсаң, шуның җырын җырлыйсың", дигәннәр бит. Менә мин синең арбаңа утырдым да, синең җырны җырладым. әгәр син минем арбама утырасың килсә, мәдрәсәгә кил, мин сине икенче төрле җырларга өйрәтәм, - дигән ди. Икенче көннән ат хуҗасы мәдрәсәгә укырга йөри башлаган, ди.