Працяг апавядання. Фея вызвалілася з маіх абдымкаў. Адыйшла ўбок. Уважліва- пагрозліва глядзіць на мяне. Паміж яе пальцамі праскакваюць міні- маланкі. Сама іскрыць, нібыта ад электрычнасці. Кажу:---Напэўна, мне трэба прасіць прабачэння ў цябе. Не даў патанчыць. Яна:----- Ты як сябе адчуваеш? Нават гаварыць можаш. Што за юны чалавечак папаўся. Адказваю:----- Ты рашыла мяне дыстанцыйна паказытаць. Чамусьці крыху запаволена, чым звычайна, магу рухацца. Яна:----- Ты як мінімум павінен ляжаць, скручаны ад болю. Супраць цябе прыменены моцныя магічныя заклінаньні. Кажу:---- Але ў нашым міры магіі практычна няма. Гэта лічыцца казкамі. Калі б нашу дзяўчынку я так прыабняў, то мог нарвацца на аплявуху ды візг. Яна:---- Мы карыстаемся магіяй. Не прымяняем меры фізічнага ўзьдзеяньня. Я табе 5 магічных аплявух дала . Чарадзейскай плеткай адсьцебала. Ударныя заклінаньні правяла. Яшчэ сёе - тое імкнулася зрабіць. А з цябе, як з гусі вада. Ты чамусьці аказаўся не ўспрымальны да магіі. Вельмі многія на тваім месцы ўжо былі б нябожчыкамі. Кажу:---- А я й ня ведаў, што гэта можа быць так небясьпечна. Дык што далей будзем рабіць. Я жывы, здаровы, гавару, рухаюся. Фея:---- Трэба разабрацца з тваім феноменам . Хадзем у наш замак фей. Там будзем высвятляць, што з табой далей рабіць........ Пакуль што хопіць.