Клён ты мой опавший, клён заледенелый, Что стоишь, нагнувшись, под метелью белой? Или что увидел? Или что услышал? Словно за деревню погулять ты вышел. И, как пьяный сторож, выйдя на дорогу, Утонул в сугробе, приморозил ногу. Ах, и сам я нынче чтой-то стал нестойкий, Не дойду до дома с дружеской попойки. Там вон встретил вербу, там сосну приметил, Распевал им песни под метель о лете. Сам себе казался я таким же кленом, Только не опавшим, а вовсю зеленым. И, утратив скромность, одуревши в доску, Как жену чужую, обнимал березку. Тоглап калган клёнум сен… Көжүй берген, бүрүлери тоглап калган клёнум сен, Хөкпейгиже доӊа берген, ак-ла дүвү аразында чүге тур сен? Азы чүнү көрүп кааптыӊ? Чүнү-ле сен дыӊнадыӊ? Артында-ла суурдан дашкаар селгүүстээн-даа ышкаш сен. Хөлүн эртир эзирээш, кокпа часкан таӊныыл дег, Хөртүк харга кадалгаштыӊ, будуӊ чыпшыр доӊурдуӊ бе? Ах, мен база амдыы өйде арай кошкаай берип-тир мен, Арагалааш, аалымга чедерим-даа чөгенчиг и