Кейбіреуін ойланып-толғанып, кейбіреуін ойыма қалай келсе, солай суырып алып жазып жатқан басты және жанама кейіпкерлері жоқ мына жазбаларымды жұрт қалай түсініп жүр екен. Тіпті ұйықтап жатсам, түсімде «тұр-тұр, тағы бірдеме жаз, оқиық!» деп оқырмандарым оятып жібергендей болады. Үкіметтің газет-сайттарында шаруам жоқ, өз парақшам болған соң, көңілімді құйындатып, ойлантып-толғантып жүрген нәрселерді жазып жүрген жайым бар. Бірақ айтпақ болған оймақтай ойларымды осы қазақтың түсініп жүргеніне кейде күдіктеніп қаламын. Сондайда, Құдайым-ау, қазағыма құлдықтың қамытын мықтап кигізіп, санасын ластап сонша жазалайтындай не жасап қойды саған қарсы? – деп кейде отырып алып жылағым келеді. Ең қысқа жазудың шебері Антон Павлович Чеховтың (1860-1904) шығармаларының өзі кейде маған ұзақ-сонар болып көрініп кетеді. Десе де небәрі 44 жыл өмір сүрген осы жазушының «Шиелі бақ» (Вишневый сад) деген әңгімесі маған қатты ұнайды. Кедейленіп қалған бай әйел Любовь Раневскаяның ата-анасының крепостной еркек-әйел құлдарынан туған жаңа көпес Лопахин керемет шиелі бақты жесір әйелден сатып алып, жеміс беріп тұрған жазығы жоқ ағаштарды түгелімен балталап шауып тастайды. Әңгіменің әрі де, бәрі де осы. Ресейдің болашақ жүз жылдық тарихын алдын ала баяндаған қандай керемет шығарма десейші. Егер алдағы уақытта орыстар елінде тағы да бір осындай «балталау» орын алса, «аққұлақтардың тарихы» топырақ астына көміліп, мемлекет ретінде біржолата жойылып кетуі ғажап емес...