Менің басқа қаймана қазақпен салыстырғандағы қасқабастығым, ақымақтығым, тіпті нақұрыстығым, мүмкін сорлылығым («бағым» емес екендігіне көзім толық жетеді) сол, сонау тәуелсіздік алған алғашқы күндерден бастап Қазақ мемлекетінің болашағы туралы жазылған табақтай-табақтай мақалалар, қабылданған негізгі бағдарламалар мен стратегиялар және т.б. газет-кітаптардан оқып шығып, ойланып жүремін. Сонау 90-шы жылдардың екінші жартысында бірінші әйелім Манат марқұм, азық-түлік алып кел деп берген азын-аулақ ақшаға Н.Ә.Назарбаевтың түрлі бағдарлама, стратегия, экономика, саясат және т.б. туралы кітапшаларын қызығып сатып алып, басым бір ай бойы (келесі жалақы алғанша) бәлеге қалғаны бар. Екінші әйелім Ардақ та солай (әйелдердің бәрі бірдей екен ғой тәйірі) шу шығарып, «пәлтай-шалтайыңды» білмеймін, мынау сарғайып кеткен қағаздарыңнан басыңа мүйіз шықса оның «қарағайдай» болатын кезі болды, бірақ басыңда қарайған ешнәрсе жоқ, демек бұл қағаздарыңнан ешбір пайда жоқ. Үйдегі саны көбейген бала-шағаға «өмірлік кеңістік» (living space – жизненное пространство) қажет, оның үстіне мына кітапша-кітаптардың бәрі ғаламторда толып тұр, көзін құрт деген соң, таяуда жүрегімнен жұлғандай қылып сол қағаздардың бәрін «макалатураға» арналған қоқыс жәшігіне тастауға тура келді. Мұның бәрін тәптіштеп айтып отырған себебім, осы бір-біріне жалғасқан жазбаларымның орта тұсында «Қазақтың Ұлттық идеологиясы жасалмай, қазақ осылай мал сияқты өріп жүре береді» деп жазған едім. Менің көңілім үшін оқырмандарым «лайк» қойғаны болмаса, бұл мәселені көтерген ешкім болмады. Жұрт көрмеген нәрсені көру – бақ емес, бақытсыздық, басыңа қасірет екен. Бұл мәселе туралы мен әлі жазамын. Қазір әйелім, бөлмелердегі заттарды, жиһаздарды бір-біріне ауыс-түйіс жасаймыз «бол тұр, неғып отырсың» деп жанымда жер тепкілеп тұр. Қазақтың, ұлттың мәселесіне әйелімнің пысқырғаны бар ма?