90-шы Қара пайым-сөз: Ата-бабаларымыз аталы сөзге тоқтаған – ұмытып қалмасаңыздар...

Әзірге біреулер маған «мәледес, осылай халықты аузыңа қаратып алдандыра тұр, біз қарпып-қарпып асап қалайық» деп «ым» қаққандай болады. Қақалып өліңдер, оңбағандар, бұлай «ым» жасай берсеңдер, дым да жасамай «бірің өліп, бірің қал» деп жайыма кетемін. Неме керек осының бәрі маған. Жанталассам сендер үшін емес, елім-жерім үшін жанталасып жатырмын. Өйткені мен «Сіздердің барлықтарыңызды да бөліп-жармай жақсы көремін», сол үшін жазып жатырмын. Қазақтың не істей алатынын 1986 жылы көріп төбе-құйқам шымырлаған. Топ-топ жастар Брежнев алаңына келіп жатыр, келіп жатыр, алаңға келген бойы бес қаруы сай милицияларға тас-кірпіш жаудырып, скамейкалардың арқалықтарын шоқпар етіп бас-көз демей қазағын да, орысын да төпеп жатты, төпеп жатты. Ашу-ызада шек болмады, аппақ қар қызыл қанға боялды. Оның бәрін өз көзіммен көрдім, енді оның қайталанғанын қаламаймын. Қазақ ел болсын, өссін-өнсін деп шын ниет етсеңіздер, сабыр сақтап қордаланған мәселелерді бейбіт жолмен шешіңіздер. Мәдениетті түрде би-билеп, өлең айтып тарқасыңыздар. Ұмытып қалсаңыздар, естеріңізге салайын, ата-бабаларымыз боз бие сойып, бәтуаға келіп, бұдан да үлкен мәселелерді шешіп отырған. Қырғыз сияқты қызбаланып таяқ ала жүгіретін халық емес, орны бар орныққан, аталы сөзге тоқтайтын халық екенімізді үлгі қылып көрсетейік қазағым...