Бір белорус жігіті ұлттық музыкалық гусли аспабында Виктор Цойдың «Біздің жүректеріміз өзгерісті қалайды» (Перемен требуют наши сердца) деген әнін тамаша орындап шықты (http://nevsedoma.com.ua/index.php?newsid=446561&utm_referrer=https%3A%2F%2Fzen.yandex.com). Осы әннің сазын сақтай отырып, Димаш баламыз домбырамен осы әнді қазақ тілінде жан-тәнімен орындаса, қазақтың бірте-бірте өліп бара жатқан рухына жан бітер еді деп ойлаймын:
«Вместо тепла зелень стекла, Вместо огня дым. Из сетки календаря выхвачен день. Красное солнце сгорает дотла, День догорает с ним. На пылающий город падает тень.
Припев: Перемен требуют наши сердца, Перемен требуют наши глаза, В нашем смехе и в наших слезах, И в пульсации вен Перемен! Мы ждем перемен...»
Жалпы көпшілік қазақтар Виктор Цойдың әнінің терең мағынасын түсіне бермейді. Мысалы оның «Звезда по имени Солнце» деген әнінде: «И две тысячи лет – война, война без особых причин. Война – дело молодых, лекарство против морщин» деген екі жол бар. Бұл сөздің мағынасы: «Екі мың жыл бойы мағынасыз соғыстар жалғасып келеді, оған тек жастар қатысады, соғыс жастардың дәрісі, жастар маңдайларына әжім түспей, сол соғыста өліп кетеді» деген ойды білдіреді. Егер арқалы албан Мұқағали Мақатаев пен арынды адай Табылды Досымов бір дәуірде өмір сүргенде, қазіргі «өлімтік» әндердің орнына, мағыналы әндердің талайы жарық көрген болар еді. Мысалы, Жұмекен мен Шәмші бір дәуірде өмір сүрмегенде, бүгінде әнұранымызға айналған «Менің Қазақстаным» атты ән дүниеге келмес еді...