Сёння, 28 чэрвеня, шматлікія каталіцкія вернікі і святары прынялі ўдзел у святой імшы, якую ўзначаліў біскуп Гродзенскі Аляксандр Кашкевіч. Гэты дзень спалучыў дзве важныя падзеі: 200-гадовы юбілей кансэкрацыі парафіяльнага касцёла, а таксама адпустовую ўрачыстасць Святога Яна Хрысціцеля.
Гісторыя Вішнеўскага касцёла доўгая і багатая на падзеі. Падмурак для будучай мураванай святыні быў закладзены ў 1811 годзе. Прыкладна ў гэты ж час быў створаны абраз святога Юзафа с Дзіцяткам Езусам на руках. Гэты абраз і сёння з’ўляецца алтарным. У 1820 годзе касцёл быў асвечаны ў гонар Святога апостала Юды Тадэвуша.
Двухсотгадовая гісторыя Вішнеўскага касцёла знайшла адлюстраванне ў мастацка-дакументальнай аповесці Анатоля Шчучкі “Святыняў маўклівыя цені”. Сёння падчас урачыстасці адбылася прэзентацыя гэтай кнігі.
Пра свой касцёл і яго гісторыю добра ведаюць усе парафіяне. Кожны з іх, расказваючы пра галоўную ў іх жыцці святыню, ледзве стрымлівае слёзы. Сцежкі, якія вядуць да гэтага касцёла, дзесяцігоддзямі адчувалі на сабе крокі вернікаў. Людзі складвалі тут самыя шчырыя свае малітвы і падзякі Усявышняму і тут атрымлівалі самыя галоўныя ў жыцці сакрамэнты: хросту, споведзі, Эўхарыстыі і сужэнства.
Рэгіна:
- Сёння для нас вельмі вялікая ўрачыстасць. Гэты касцёл наведвалі мае бацькі, дзяды і прадзеды. Сюды я вадзіла сваіх дзяцей. Вельмі прыемна, што ён ніколі не быў разбіты. Ксяндзы заўсёды клапаціліся пра яго стан.
Ядвіга:
- З 1953 года я жыву ў Вішневе, з той пары наведваю гэты касцёл. Кожную нядзельку. Тут хрысцілі дзяцей і ўнукаў. Касцёл мяняецца з гадамі, абнаўляецца. Заўсёды хочацца сюды прыходзіць.
Меланія:
- У гэтай парафіі я з маленства. Мае бацькі былі вельмі пабожныя. Больш за 60 гадоў тут служыў ксёндз Юзаф Кісель. Наш касцёл ніколі не закрываўся. Ксёндз заўсёды змагаўся за тое, каб святыня служыла вернікам.
Алена:
- З гэтым касцёлам звязана вельмі шмат. Тут мяне хрысцілі, тут я прыступала да першай Камуніі, брала шлюб, хрысціла сваіх дзяцей. Нягледзячы на тое, што сёння жыву ў Мінску, часта з сям’ёй наведваем гэтую святыню. Для нас яна, як родны дом.
Ірына і Віктар:
- Мы прыехалі на ўрачыстасць з Мінску. У нас сямейная традыцыя – наведваць розныя храмы на вялікія святы. На свята Яна Хрысціцеля штогод прыязджаем у Вішнева.
Таццяна ЧАРНЯЎСКАЯ.
Фота аўтара.