Колледжда укыганда миңа кыз ошады.
Миңа аның матур җаны бар кебек тоелды, аннары нигәдер мин матур җанлы кыз эзләдем.
Ул чибәр иде, зур моңсу күзләре белән. Сирәк көлде. Ул түбән, җитди тавыш белән сөйләде.
Бәлки аны Тургенев ханым дип атарга мөмкин.
Бер тапкыр без тамашачыда утырдык. Укытучы каядыр соңга калды, егетләр ачыктан-ачык алдандылар. Барысы да сөйләштеләр, көлделәр, кемдер тамашачы турында ашыкты.
Alwaysәрвакыттагыча, мин читтә утырдым һәм дәфтәргә галәм коллыгы планын сыздым.
Безнең тупас - һәр студент төркеменең үз тупаслыгы бар - яссы, ләкин, гомумән алганда, шаяру бик тупас булмаган. Мин аның нәрсә әйткәнен хәтерләмим, ләкин шаяру бил астыннан иде. Барысы да көлделәр.
Suddenlyәм кинәт минем "Тургенев ханым" кычкырды:
- Шуңа күрә Вазелин кирәк.
- Хәтта тупас кеше дә буталды.
- -Петролатум? Нәрсә өчен.
- Аның йөзенә кызыл төс буяды.
- -Хәер, ничек ... Бу ...
- Ул икеләнде һәм тагын да кызарды.
- Барысы да көлделәр. Вакыйга бетте, ләкин, Толстой "Туптан соң" хикәясендә язганча, минем мәхәббәтем шул көннән сүнде.
- Бу мәхәббәт түгел, ә кызгану.
- Менә бер хикәя.
https://zen.yandex.ru/media/id/5e7f52e668b51338284319d5/vazelin-realnaia-istoriia-o-liubvi-5ee730f2220a2c05e5d411bc