Сеня прачнуўся ад чыіх-то дакрананняў, але не адкрыў вочы, а яшчэ мацней сціснуў павекі. Гэта сон і хай ен будзе доўжыцца яшчэ! Ен адчуваў пах, такі знаемы і родны, які жыў у ім заўседы. А яшчэ... што-та казыча яго твар, як калісьці даўно, вельмі даўно... Сеня не хацеў прачынацца, яму хацелася падоўжыць гэтыя радасныя адчуванні. Чаму мокрыя шчокі..., што-то капнуло на твар адзін раз, другі... Вочы адкрыліся, не падпарадкоўваючыся яго волі. Ен нічога не разумеў, дзе сон, а дзе ява. Перад ім былі татавы вочы, поўныя слез. Яны сцякалі на яго кучаравую бараду і блішчалі ў валасах як кропелькі расы на траве. Дык вось ад чаго былі мокрыя шчокі!
- Тата, татачка, - прашаптаў хлопчык.
- Сыночак мой, слава Богу, я знайшоў цябе! Мы з табой больш ніколі не расстанемся.
У доме ўжо ніхто не спаў. Цетка Аміна ставіла на стол не хітрую ежу. Бульбу, звараную ў мундзірах і саленыя агуркі, якія ўчора прынесла суседка Тося. Амаль год яны жылі тут, вайна не дайшла да гэтай невялікай весачкі ў лесе. Не кожны мог адшукаць сюды дарогу, так як яна праходзіла праз балота.
Селі за стол і цетка Аміна пачала расказваць, як яны тут апынуліся. Эшалон, на якім вывозілі ў эвакуацыю ў асноўным, жанчын з дзецьмі, разбамбілі фашысты. Многія загінулі, а тыя, хто ўратаваўся, паўзком па траве рухаліся да бліжэйшага лесу. Аміна з двума дзеткамі выбралася з-пад абломкаў вагона. Вакол чуліся стогны, дзіцячы плач. Каля суседняга вагона сядзеў хлопчык і плакаў, размазваючы слезы бруднымі ручкамі. Аміна падпаўзла да яго і прыціснула да сябе. Хлопчык паказваў ручкай у бок задымленых абломкаў і клікаў: - Дзеда, дзеда... Яна ўбачыла ляжачага там мужчыну. Адпусціўшы хлопчыка, дабралася да мужчыны, але ен быў мертвы. Моцна прыціснуўшы да сябе дзіця, яна рушыла назад туды, дзе чакалі яе дзеці. Дзе паўзком, дзе подбегом, дабраліся да лесу. Сярод маладых сасонак і елак ужо знайшлі прытулак тыя, хто трапіў сюды раней за іх.
У лесе сабралася невялікая група жанчын з дзецьмі і некалькі пажылых мужчын. Параіўшыся паміж сабой, вырашылі адправіць пару чалавек у разведку, каб ведаць, куды ісці далей, каб не нарвацца на немцаў. Мужчына і жанчына адправіліся ў шлях. Прыкладна праз гадзіну вярнуліся і паведамілі аб тым, што на ўскраіне лесу есць сяло, немцаў у ім няма. Паразмаўлялі з мясцовымі жыхарамі і тыя пагадзіліся даць прытулак іх. Не марудзячы, накіраваліся ў бок вескі. Аміну з дзецьмі прытулілі ў хаце, якая стаяла амаль у лесе. Гаспадыня дастала з куфра круглы бохан хлеба, загорнуты ў саматканае выбеленае палатно, прынесла з сяней крынку з малаком. Разліла яго ў алюмініевыя кубкі, адрэзала кожнаму па лусце хлеба. Сене дала лусту паменш. Хлопчык з апетытам кусаў смачны духмяны хлеб і запіваў малаком. Галіна, так звалі гаспадыню дома, посцяліла на падлозе коўдру і ўсе паляглі спаць. Пасля ўсяго, што давялося перажыць за гэты дзень, і дзеці, і Аміна адразу ж заснулі.
Надоўга заставацца тут не маглі, так як фашысты займалі веску за вескай. Па радзе Галіны яны накіраваліся на захад, да Дняпра. Дзеці стойка пераносілі цяжкасці, за гэтыя дні яны пасталелі, і не на адзін год. Начавалі ў лесе, часам у якой-небудзь весцы. Калі раздавалася нямецкая гаворка і стрэлы, хаваліся дзе-небудзь і сядзелі ціха, пакуль не змаў кала перастрэлка. Быў страчаны кошт дням і начам. Праз нейкі перыяд выйшлі да Дняпра. Тут ім пашанцавала. На прыбярэжным пяску стаяла лодка і падлетак, які сядзеў у ей, пагадзіўся пераправіць іх на другі бок. Лета было ў разгары. Ярка свяціла сонца, пляскалася сінню рачная вада. Дрэвы, па ўздоўж ракі, адбіваліся ў яе водах, як у люстэрку. Дзеці апускалі рукі за борт лодкі і пырскалі адзін на аднаго. Кроплі вады зіхацелі ў паветры і обдавалі прыемнай прахалодай. Сеня закрываў ручкамі вочкі і звонка смяяўся. Яго галасок звінеў над ракой, як срэбны званочак. На які-той час Аміна забылася пра тое, што вакол вайна, і на тым беразе іх ніхто не чакае. Яна глядзела на дзяцей, і сэрца яе напаўнялася любоўю. І гэтага кучаравага, зусім нядаўна чужога дзіцяці, яна прыняла ў свае кахаючае сэрца, і ен стаў ей родным, як і двое яе дзяцей….
Па крупінках збіраў Лёва звесткі аб падбітым эшалоне, прайшоў увесь маршрут яго руху. І здарылася, такі, цуда! Знайшоўся чалавек, які быў сведкам таго, што адбывалася. Ен ехаў у адным вагоне з бацькам і сынам Лёвы. Быў паранены, але бачыў жанчыну, якая панесла Сеню ў напрамку леса. І гэты маршрут быў пройдзены Львом. Дайшоў да вескі, дзе паказалі далейшы шлях жанчыны з трыма дзецьмі. Атрымаўшы новыя звесткі пра сына, зноў ішоў ад вескі да вескі. У адной з весак яму сказалі, што бачылі Аміну у вёсачцы, сярод балот. Знайшоўся павадыр, які і адвеў Льва ў гэтую вёсачку, дзе ен і сустрэўся са сваім сынам.