А па зямлі ўсё сцелюцца дарогі,
гасцінцы, магістралі, бальшакі,
не для пакут, не для людской трывогі,
для радасці і шчасця на вякі.
Беларусы па свайму менталітэту людзі якія не надта заахвочваюцца падарожжамі, яны любяць больш спакойнае жыцце. Таму сімвал дарогі з’яўляецца у беларускай афарыстыцы двухбаковым. І бакі гэтыя досыцб разыходзяцца а сваіх якасцях.
Дарога тут і сімвал добрага, чыстага, шляху да нечага жаданага, некранутага. Яна таксама адлюстроўвае і гісторыю станаўлення нашай незалежнай нацыі, станаўлення беларускасці. З самага свайго пачатку лес беларусаў гэта шматлікія ростані, якія і з’яўляюцца пачаткам той ці іншай дарогі. А якая яна вырашае ўжо сам чалавек, і дарогі гэтыя бясконцыя. Так сцвяржаў і М. Танк: “Ўсе дарогі, апроч тых, што вядуць на пагост, бясконцыя”. Гэта так таму што, сколькі чалавек мае магчымасцей выбіраць, столькі і дарог у яго жыцці.
Адна з самых знаемых дарог – дарога да хаты, на Радзіму. “ Ўсе шляхі прыводзяць не да Рыма, а да родных вербаў і бяроз”, так выказаўся Уладзімір Караткевіч, і ён безумоўна правы, на маю думку. Таму што колькі чалавек не меў бы шляхоў, адзін з іх заўсёды вядзе да дому.
Яшчэ адной з важлівых дарог у жыцці чалавека, дарога, якая акрэслена справай чалавека. Таму важліва сярод іх мноства “знайсці сваю”.І трэба памятаць, што адзін са шляхаў застацца бяссмяротным у пацямі людзей – дабрата, і гэты спосаб даступны ўсім. Жыцце – гэта шлях які дадзены кожнаму чалавеку, і прайсці яго двойчы немагчыма…