Вера Іванаўна прывычна прысела да фартэпіяна, пальцы амаль што дакрануліся да халодных клавішаў, і тут жанчына ўспомніла, што на гэты раз яна забылася паставіць зверху на музычны інструмент свайго любімага дамавічка. Ён - талісман і адначасова натхняльнік. Іграючы, Вера Іванаўна неўпрыкмет кідае на яго позірк і ад рэалій цяперашняга часу пераносіцца ў чароўны свет музычнага мастацтва.
З музыкай Вера Шоць звязана з дзяцінства. Яе мама і родная цётка Вера любілі музыку. Спачатку розныя мелодыі выконвалі на раялі, потым яго замяніла фартэпіяна. Чатыры цётчыны дачкі разам з Верай таксама не адыходзілі ад гэтага музычнага інструмента. Ужо тады дзяўчынка ведала, што будзе вучыцца ў музычнай школе, якая на той час была ў Смаргоні.
Вера і тры стрыечныя сястры, бо чацвёртая захацела навучыцца іграць на скрыпцы, бралі ўрокі музыкі ў выкладчыка па класе фартэпіяна Нэлі Грэбеш. Вопытны педагог з задавальненнем дзялілася сваімі ведамі з дзецьмі, якія з вялікім жаданнем хацелі навучыцца таму, чаго пакуль не ўмелі рабіць. Невыпадкова, што ў далейшым Вера і яе сёстры звя- залі сваё жыццё з музыкай.
ПРАЦЯГ тэмы