Nawet w najwyższe kryteria odkrycie pulsarów naprawdę jest prawdziwym odkryciem. To odkrycie, jak to zawsze bywa, z prawdziwym odkryciem stało się przypadkowo. Latem 1967 r. doktorantka znanego angielskiego radioastronomia Huisha panna Bell nagle znalazła się na niebie zupełnie niezwykłe źródło radiowe. To źródło promieniowania krótkotrwałe impulsy radiowe, które ściśle okresowo, przez co 1,33 sekundy, powtarzały. Wkrótce odkryto jeszcze trzy takie same źródła z innymi również "prawie sekundach" okresami.
To odkrycie jest tak przejęty badaczy, że oni podejrzewać, że te sygnały mają sztuczne pochodzenie i wysyłane są pewnymi "super cywilizacje", opiekun te obserwacje i przez prawie pół roku nikt o tym nie wiedział-przypadek bez precedensu w historii astronomii... Dopiero po tym, jak oni pewni, że te sygnały-nie wynik aktywności pozaziemskich inteligentnych cywilizacji, wyniki obserwacji zostały opublikowane.
Nie od razu rozumiał, że przyczyną ścisłej częstotliwość impulsy radiowe od tych nowych źródeł (otrzymał nazwę "pulsary") jest szybki obrót z łbem krzyżowym lub tor obiektów. Tylko obrót masywnego ciała może wyjaśnić niesamowita trwałość (z dokładnością do sto milionów udziału) okresów pulsarów. Bardziej uważne obserwacje wykazały, że w rzeczywistości okresy nie ściśle są stałe, a powoli rosną.
Wyobraźmy sobie, że promieniowanie fal radiowych nie równomiernie we wszystkich kierunkach, a koncentruje się wewnątrz pewnego stożka, którego oś tworzy pewien kąt z osią obrotu. Teraz wyobraź sobie sobie obserwatora, który w pewnym momencie znajduje się na przedłużeniu osi stożka.
Jasne, że będzie on w stanie obserwować fal radiowych. Będzie to możliwe przez jakiś czas, dopóki z powodu obrotu gwiazdy oś stożka odejdzie na tyle daleko. Jednak przez okres równy okresowi obrotu gwiazdy, fal radiowych, ponownie będzie można oglądać. Co to za gwiazdy, szybki obrót, o których jest przyczyną obserwowanego zjawiska pulsarów? W 1967 r. został otwarty pulsar z rekordowo krótkim okresem w 0,033 s. (o tym wspaniałym pulsar mowa dalej). Tak szybko obracać się może tylko bardzo małe ciało. Przecież liniowa prędkość obrotowa na równiku jest określana szkolnej wzoru: v = 2πR/T, gdzie R-promień obracającego się ciała, T-okres jego obrotu. Z tego wzoru wynika, że przy T = 1/30 sek. Biorąc pod uwagę, że prędkość nie może być większa niż prędkość światła, promień ciała nie przekracza 1500 km, co jest 4 razy mniejszy od Ziemi. Ale to jest bardzo szorstki oceną górnej granicy wielkości obracającego się ciała. Tak jak liniowa gwinea prędkość obrotowa na prostych powodów musi być kilkadziesiąt razy mniejsza niż prędkość światła, bezpośrednio jasne, że wymiary liniowe pulsarów nie mogą przekraczać kilkadziesiąt kilometrów. Ale jeśli tak, to pulsary to nic innego, jak neutron gwiazdy! Jest i inny dowód tego niezwykle ważnego wyjścia. Wspomniany wyżej rekordowo-krótki okres pulsar (który otrzymał nazwę NP 0532) znajduje się... w centrum mgławicy kraba! Inny pulsar, którego okres tylko trzy razy dłuższy (0,089 z), również znajduje się wewnątrz mgławicy, która starych pozostałość po wybuchu supernowej. Tak więc, pulsary są tam, gdzie powinno znajdować się neutron gwiazd, które mają powstać przy wybuchach supernowych! Fakt, że nie we wszystkich pozostałości wybuchów supernowych są pulsary i tylko niewielka część pulsarów (ich teraz wiadomo ponad trzysta) znajduje się w pozostałości supernowych, nie powinno nas mylić.
Rzecz w tym, że pulsar może być wykryty tylko przy "dobrej" w stosunku do nas w kierunku jego osi obrotu. Jeśli wziąć pod uwagę to, okazuje się, że prawie 5% wszystkich pulsarów można przynajmniej w zasadzie obserwować. Uderzające jest to, że mgławica krab, oprócz tych wspaniałych cech, o których wspomniano powyżej, ma jeszcze i pulsar, "dobrze" zorientowane w stosunku do Ziemi... Pulsary-słabe źródła promieniowania kosmicznego, którego wybuchy następują po sobie z bardzo wolno zmieniających się okresem. Pierwszy Punkt został otwarty w 1967 roku w wielkiej Brytanii; do 1975 wiadomo już około 100 obiektów tego rodzaju. Według rodzaju promieniowania elektromagnetycznego P. różnią się od wszystkich znanych wcześniej źródeł kosmicznego promieniowania elektromagnetycznego, charakteryzujących się lub stałej intensywności (galaktyki lub galaktyki radiowe), lub nieregularnych wybuchów promieniowania elektromagnetycznego (Słońce, niektóre miga gwiazdy). Do znanych P. wartości okresu (czyli odstęp czasu między dwoma kolejnymi seriami napromieniania) zawarte są w przedziale między 0,033 s i 3,75 s.
Pierwsze obserwacje P. świadczyły o bardzo wysokiej trwałości ich okresów. Jednak w kolejnych obserwacjach stwierdzono, że okresy P. bardzo powoli rosną.d la większości Pkt czas, w ciągu którego okres wzrasta dwukrotnie, zbiega się w kolejności wielkości z ich wiekiem i wynosi miliony i dziesiątki milionów lat. Jednak są dwa Podobne, u których czas podwojenia okresu znacznie mniej, a mianowicie: u P. znajdującego się wewnątrz mgławicy kraba, która stanowi pozostałość po wybuchu Supernowej 1054, okres podwaja się za 2400 lat, a u P. wewnątrz supernowej w gwiazdozbiorze Żagla - 24 tys. lat. Te P. - młodzi i mają najbardziej krótkie okresy. Istnienie u nich śluzowych, charakterystycznych dla supernowych gwiazd, świadczy na korzyść tego, że P. powstają w wyniku wybuchu supernowych. Brak też takich śluzowych u innych, starych P. wyjaśnia, najwyraźniej tym, co już udało się rozpraszać w przestrzeni. Ciekawa cecha młodych P. - nagłe skokowe zmniejszenie okresu w wyniku burzliwych procesów, zachodzących w nich. Praktycznie wszystkie P. występują tylko w promieniowania elektromagnetycznego o częstotliwości radiowej. Wyjątek stanowi tylko P. w mgławicy kraba, który można zaobserwować również w wizjerze optycznym, rentgenowskim i gamma zakresach.
Badania promieniowania elektromagnetycznego P. w zakresie fal radiowych o długości od 10 cm do 10 m pozwoliły ustalić, że maksimum promieniowania przypada, jak zwykle na metrowe fale.
Ustalono również, że jeden i ten sam impuls na różnych długościach fali rejestrowane podczas obserwacji nie w tym samym czasie: najpierw Ziemi dociera promieniowanie o krótszej długości fali, a następnie-z dłuższym. Podział ten wybuch promieniowania elektromagnetycznego ze względu na fakt, że w propagacji fal radiowych w osoczu, wypełnia te ... przestrzeń, szybkość wysokiej promieniowania jest zbliżona do prędkości światła w próżni, a dla długofalowego - znacznie mniej. T. o., czas opóźnienia impulsu, obserwowanego w dwóch niedopasowanych długościach fal, proporcjonalnie do odległości do Ust i średniej koncentracji elektronów w promieniu widzenia. Ponieważ koncentracja elektronów w promieniu widzenia jest znana, to mierząc strumień promieniowania elektromagnetycznego na Ziemi i ustawienie czasu opóźnienia, można określić odległość do P. i ocenić moc promieniowania elektromagnetycznego. Okazało się, że odległości do znanych teraz P. zawarte są w przedziale od kilkudziesięciu ps do kilku kps, a moc promieniowania elektromagnetycznego każdego z nich w miliony razy więcej promieniowania elektromagnetycznego Słońca, nawet w okresach jego burzliwej aktywności.
Najbardziej prawdopodobne wyjaśnienie P. daje teoria obrotowego "latarni morskiej".
Według tej teorii P. stanowi wirującą gwiazdę, promieniującym wąską wiązkę fal radiowych. Obserwator, wpadające w ten kok, widzi okresowo powtarzające się impulsy promieniowania elektromagnetycznego. W teorii "latarni morskiej" okres P. wynosi okres obrotu gwiazd; to tłumaczy wysoką trwałość okresów P. Model "latarni morskiej", wyjaśnia i wiele innych. dane z obserwacji, w szczególności powolne wydłużanie czasu jest konsekwencją spowolnienia obrotu gwiazdy. Jednak pojawiły się poważne trudności z wyborem klasy gwiazd, który mógłby zapewnić obserwowane zjawiska. Aby zapewnić bardzo wysoką narożny prędkość obrotowa, charakterystyczną dla P., gwiazda powinna być dość zwarta, mieć małe rozmiary.
Białe i czerwone karły (kompaktowe gwiazdy) nie mogą mieć takich rzutów rożnych prędkości obrotowej: oni byli natychmiast zerwane odśrodkowy siłami. Dopuszczalne tylko klasą gwiazd był znany tylko na podstawie badań teoretycznych klasa gwiazdy neutronowe (Cm. Neutron gwiazdy). Obserwacje P. przyszli, T. o., potwierdzeniem istnienia gwiazdy neutronowe. Neutron gwiazdy charakteryzują się bardzo małymi wymiarami:
średnica gwiazdy neutronowej o masie równej masie około Słońca, wynosi zaledwie kilkadziesiąt km Gęstość materii wewnątrz takich gwiazd osiąga 1014 - 1015 g/cm3, czyli ma kolejność gęstości materii wewnątrz jąder atomowych. Gwiazda neutronowa to jakby ogromne jądro atomowe, składające się głównie z neutronów.
Źródło energii emitowanej przez P., - energia kinetyczna obrotu gwiazdy neutronowej.
Mechanizm promieniowania P. jest związana z istnieniem na ich powierzchni silnych pól magnetycznych o natężeniu dochodzącym do tysięcy mld e. Przemiana energii kinetycznej obrotu gwiazdy na promieniowanie dzieje, podobno, ze względu na to, że głowica obrotowa magnetyczna gwiazda wywołuje wokół siebie pole elektryczne, które przyspiesza cząstki środowiska P. osocza do wysokich energii. Te przyspieszone cząstki i dają obserwowane promieniowanie. W latach 70-tych xx wieku otwarci P. emitujące głównie w zakresie rentgenowskim. Te P. okazały się neutron gwiazdami, wchodzącymi w skład podwójnych systemów gwiezdnych. Drugi składnik w tych systemach-normalna gwiazda. Gaz z powłoki normalnej gwiazdy płynie do neutronowej gwiazdy, wiruje wokół niej i w końcu magnetycznych wzdłuż linii energetycznych pola gwiazdy neutronowej pada na jej powierzchnię. W rezultacie powstaje kierunkowe promieniowanie rentgenowskie, która tworzy efekt pulsacji dla obserwatora, wpada w kok czujnik promieniowania.