Напярэдадні 75-годдзя з дня вызвалення Беларусі ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў мы публікуем вытрымкі з франтавых пісьмаў, якія знаходзяцца ў гісторыкакраязнаўчым музеі. Калі ў вашай сям’і ёсць такія рэліквіі, вы гатовы падзяліцца гісторыяй сваёй сям’і з іншымі, тэлефануйце, прыносьце іх у рэдакцыю. Магчыма, гэтыя радкі крануць самыя патаемныя стрункі душы, магчыма, ад іх з’явіцца камяк у горле і слёзы на вачах. Але гэта наша гісторыя, гэта наша памяць, якую нельга страціць.
“Дарагі брацятка…” – пачынаюцца лісты з дому да Іпаліта Блажко. У радках – уся цеплыня вялікіх вясковых сем’яў. Няхай паўграматна напісаныя, не могуць не крануць гэтыя словы: “Мама плакаць не перастае. Адно шчасце і багацце ў нас ты”.
У лістах, якія прыляталі да Іпаліта з Сыраватак, няма разважанняў пра высокія матэрыі. Родныя непакояцца: “Калі няма чаго есці, ты пішы нам, мы прышлём”.
А ў адказ: “Як нашая гаспадарка? Ці ёсць конь? Той самы, ці памянялі? Як ураджай?”.
Іпаліт намагаецца заспакоіць блізкіх. Піша, што хапае часу на адпачынак, камандзіры пра байцоў клапоцяцца. Але так і не расказаў, дзе служыць, маўляў, нельга расказваць.
Гледзячы на даты, разумееш, што лісты пісаліся амаль кожны тыдзень. Сярод іх сустракаюцца паштовыя карткі, на якіх усяго па некалькі радкоў: “Я жывы. Чаму не атрымліваю пісем?”. І раптоўна паметка на палях: адрасат выбыў. Месца знаходжання не вядома. Пісьмо гэтае вярнулася назад у вёску.
Куды выбыў Іпаліт? Які яго далейшы лёс? На жаль, такіх звестак не захавалася. Хочацца верыць, што ён вярнуўся ў Сыраваткі, абняў сваіх родных, а пасля паглядзеў на засеянае поле і хораша ўсміхнуўся: “Ураджай будзе. Жывём…”
P. S. Калі матэрыял быў падрыхтаваны да друку, мы даведаліся, што Іпаліт Блажко загінуў у канцы 1944 года ў Латвіі. Вечная памяць герою.