Як-та раз я начаваў у сваіх сяброў Сяргея і Іры пасля добрай п'янкі ў гонар гадавіны іх вяселля. Машыну вестак у маім стане было багата, а ў яго быў вялікі дом, які дастаўся ў спадчыну ад бабкі, дзе пакояў шмат. Разумная прапанова - тым больш для халасцяка, якога дома ніхто не чакае.
- Ты глядзі, у нас ноччу часта святло выключаюць, - папярэдзіў мяне Серж. - Так што будзь акуратней. Мой сын вечна раскідвае цацкі кругам. Раз сам ледзь не забіўся.
Я сказаў, што ўсё зразумеў, і, узяўшы пасцельная бялізна, адправіўся спаць. Ці то я занадта шмат набраўся уражанняў у гэты вечар, ці то адбівалася новае месца, але спаў я выключна дрэнна. Пастаянна сніліся нейкія кашмары, было душна (і гэта пры насцеж адкрытым акне). Гадзіны ў два ночы, у дадатак да ўсяго, мяне адолеў страшны сушняк. І калі з кашмарамі я яшчэ неяк змагаўся, то смага прымусіла мяне канчаткова прачнуцца і адправіцца на пошукі вады.
Святла ў хаце не было, як і абяцаў Серж. Аднак вочы ўжо прывыклі да цемры, так што асаблівых праблем я не адчуваў. Дабраўшыся да халадзільніка, я дастаў пачак халоднага соку і адным махам ополовинил яе. Тут я пачуў ціхі, ледзь чутны дзіцячы плач. Я нахмурыўся. Плакаць мог толькі Платон, чатырохгадовы сын Сяргея. Я крыху пастаяў на кухні, прыслухоўваючыся, але плач працягваўся, а Іра і Сяргей, мабыць, занадта моцна спалі.
Я вярнуў сок у халадзільнік і вырашыў паглядзець, што там з дзіцем. З аднаго боку, гэта, вядома, была не мой клопат, але зрабіць выгляд, што нічога не чуў, і легчы спаць я таксама не мог. Ідучы на гук, я дайшоў да дзвярэй у самым далёкім канцы калідора і спыніўся. Плач зусім вызначана ішоў з-за дзвярэй, так што я прачыніў яе і зазірнуў у пакой. Тыповая дзіцячы пакой - разаслала ложак злева, стол каля акна, грамада шафы цёмнай плямай па правы бок.
- Платон? - спытаў ціхенька я. - Гэта дзядзька Дзяніс. Ты чаго плачаш?
У кутку хтосьці заварушыўся. Плач заціх.
«Ага, вось і Платон», - падумаў я і зайшоў у пакой. Прыкрыўшы за сабой дзверы, я падышоў да мальца, які сядзеў у куце, ахінуўшыся коўдрай, і ціхенька ўсхліпваў, абняўшы нейкую цацку.
- Ну, - спытаў я як мага больш добразычліва, - і чаго мы равем?
Платон прамаўчаў, потым ціха сказаў:
- Тут ёсць страшыла.
- Што?
- Ззаду, - зусім ужо ціха прашаптаў дзіця. Я павярнуўся. Вядома, ззаду нікога не аказалася.
- Яно ў шафе, - Платон стаў побач са мной. - Чакае, калі ты сыдзеш.
Я, мармычучы пакладзеныя ў такія моманты словы, што, маўляў, гэта ўсё быў сон і нічога тут няма, падышоў да шафы. Платон застаўся стаяць у куце.
- Бачыш? Тут нічога няма, - сказаў я і адкрыў дзверцы. Шафа сапраўды апынуўся пусты. Я ўгаварыў Платона легчы спаць, пажадаў яму спакойнай ночы і паабяцаў, ледзь што, адразу пакараць любога пудзілы-ў межах гэтага дома.
Раніцай мяне разбудзіў Сяргей. Мы з ім паснедалі і сталі збірацца на рыбалку. Ужо побач з возерам я ўспомніў сваё начное прыгода і расказаў яго свайму сябру. Серж прамаўчаў і сказаў:
- разгортвацца.
- Што? - я са здзіўленнем паглядзеў на сябра. Той быў бледным як смерць.
- Платон спаў усю ноч побач з намі. А ў далёкай пакоі па калідоры калісьці даўно спаў мой старэйшы брат.
- Брат?
Серж кіўнуў:
- Яго знайшлі мёртвым, калі яму было чатыры. Ён казаў, што бачыў нешта, што выходзіла з шафы. І мой сын кажа, што таксама яго бачыць.