Найти тему
Наш край

Как дарить школьникам веру в успех

Каждый из нас когда-то был чьим-то учеником. «НК» попросил учителей рассказать, почему они выбрали себе такую профессию, вспомнить свой первый урок, учеников.

Необыкновенные достижения – результат обыкновенной подготовки

Такого профессионального кредо придерживается учитель русского языка и литературы Городищенской средней школы им. М. А. Скипора Анна Шингель.

– Я родилась в деревне Лань Несвижского района. Это красивейший населенный пункт с богатой историей, – рассказывает о себе Анна Николаевна. – С гуманитарными дисциплинами в школе у меня была полная гармония, а вот точные науки давались не совсем. Всегда любила читать, но особое впечатление в юности произвело произведение Фраермана «Дикая собака Динго», потом – «Война и мир» Толстого. Возможно, это повлияло, что будущую профессию я решила связать с литературой и языком. Вообще, можно сказать, я первооткрыватель в своем роду, так как учителей у нас не было.

По признанию учителя, первый урок был настолько волнительным, что его она даже четко не запомнила.

– Одно помню, как дети расспрашивали меня обо всем. Так что это был урок моих ответов на их вопросы, – с улыбкой рассказывает она.

В статусе классного руководителя Анна Николаевна уже дважды выпустила во взрослую жизнь одиннадцатые классы.

– Профессия учителя, поверьте, непростая, она требует незаурядности от педагога, его безмерной любви к детям, – говорит Анна Шингель. – Но вы знаете, именно профессия мне помогает реализовать себя и как человека, и как маму двоих детей.

По словам Анны Николаевны, каждый педагог прививает любовь к своему предмету собственными методами.

– Я люблю находить в книгах что-то новое, то, что никто другой не заметил, когда читал ее. Мне нравится исследовательская деятельность, – поясняет она. – Стараюсь «заразить» любовью к книгам и моих учеников, которые всегда рады новым открытиям.

Школа – мир открытий и откровений

-2

Благодаря любимой профессии каждый новый день не похож на предыдущий у учителя иностранного языка Жемчужненской средней школы Тамары Микулич.

– Моя родина – деревня Звездная. Здесь я провела детство, юность. Мне посчастливилось родиться в семье, в которой уважали все то, что называется общечеловеческими ценностями. Мои родители учили нас с братом быть честными, трудолюбивыми, ответственными. Научили ценить собственную семью, знать свои корни, – рассказывает она о себе. – Я училась в Новомышской средней школе. На выбор будущей профессии серьезное влияние оказала наша учитель немецкого языка Людмила Владимировна Логачева. Она – образец любви и верности к профессии, глубокой веры в своих учеников и неиссякаемого желания видеть их успешными.

После окончания Минского государственного института иностранных языков Тамара Викторовна вернулась в родную школу. Когда в 1986 году в Жемчужном распахнула двери новенькая школа, то дружный педколлектив из Новой Мыши перешел на работу туда.

– Я благодарна судьбе за то, что меня всегда окружали интересные и мудрые люди, – говорит Тамара Микулич. – Наша Жемчужненская школа неоспоримо имеет заслуженный авторитет в системе образования района и области. Рада, что мои школьники хорошо сдают ЦТ, успешно участвуют в интеллектуальных конкурсах, горжусь, что многие выпускники пошли по моим стопам и сейчас преподают английский язык в школах.

По словам учителя, время высоких технологий многое меняет, и школу тоже.

– Современный ученик любит яркую, подвижную картинку, легко находит в интернете необходимую информацию, в том числе и решение домашних заданий, – поясняет она. – В то же время учитель должен быть всегда на шаг впереди, быть в курсе технических новинок. Но во все времена главная задача педагога остается неизменной: учить юное поколение мыслить, познавать мир, совершенствовать себя и творить добро.

Веды – груда каменняў ці п’едэстал поспеху? Залежыць ад настаўніка

-3

У Жамчужненскай сярэдняй школе з моманту яе адкрыцця, з 1986 года, настаўнікам беларускай мовы і літаратуры працуе Вольга Захарава.

– Я вучылася ў сярэдняй школе № 10 горада Баранавічы, – расказвае Вольга Ула-дзіміраўна. – На выбар прафесіі значны ўплыў аказала настаўніца беларускай мовы і літаратуры Мальцава Люд-

міла Міхайлаўна. Яе ўрокі заўсёды былі «жывыя», кожны мог выказаць свае погляды, нават тыя, што адрозніваліся ад падручніка.

Пасля школы Вольга паступіла ў Мінскі дзяржаўны педагагічны інстытут імя

М. Горкага. Па размеркаванні маладую настаўніцу накіравалі ў Бабруйскую школу-інтэрнат для дзяцей-сірот і пазбаўленых апекі, дзе яна адпрацавала тры гады.

– Праца ў інтэрнаце запомнілася мне на ўсё жыццё. Мне так было шкада дзяцей са зламанымі лёсамі: яны нярэдка былі сведкамі жахлівых сямейных драм, – расказвае яна. – У кожнай жанчыне яны хацелі ўбачыць сваю маму.

Ганарыцца Вольга Ула-дзіміраўна сваімі вучнямі, якія неаднаразова станавіліся пераможцамі прадметных алімпіяд, навукова-практычных канферэнцый усіх этапаў (ад раённага да рэспубліканскага); атрымлівалі высокія вынікі на ЦТ (сярэдні бал вучняў штогод вышэйшы на 20–25 балаў, чым па краіне).

– Я цалкам згодна са словамі А. Анастасіева (аўтар «Настаўніцкага катэхізіса», 1905 г. – заўв. аўтара): «Нават не спрабуйце даць азначэнне настаўніцкай прафесіі. Гэта не праца і не мастацтва, гэта не пасада і не прызванне. Гэта цэлая стратэгія і філасофія зямнога існавання чалавека, які служыць справе адукацыі», – цытуе Вольга Захарава і дадае ад сябе: – Мы ўсе служым справе адукацыі, і адна з галоўных задач – даць веды дзецям. А ці будуць гэтыя веды грудай камянёў, якая можа легчы на плечы невыносным цяжарам, ці стануць п’едэсталам поспеху, залежыць, безумоўна, ад нас.

Мэтанакіраваная праца – шлях да высокіх дасягненняў

-4

З самага дзяцінства марыла стаць настаўніцай Анастасія Кускова.

– Праўда, я больш схілялася да таго, каб працаваць у пачатковых класах, – расказвае дзяўчына. – Але з цягам часу перадумала, бо вельмі палюбіла родную мову і літаратуру.

Пасля вучобы ў Баранавіцкім дзяржаўным ўніверсітэце Анастасія Уладзіміраўна ўладкавалася на працу ў родную Вольнаўскую сярэднюю школу. Маладую настаўніцу сустрэлі з радасцю, дапамагалі ва ўсім.

– Перад першым урокам вельмі хвалявалася, перажывала, спраўлюся ці не. Але ўсё атрымалася, бо вучні зацікаўленыя, жадалі пазнаваць новае, – кажа настаўніца. – Класным кіраўніком я стала на першым годзе працы. Гэта былі ўжо даволі дарослыя дзеці, 8-ы клас, але мы знайшлі ўзаемапаразуменне і пры развітанні вельмі сумавалі.

Анастасія Кускова рыхтуе вучняў да цэнтралізаванага тэсціравання ўжо не першы год.

– Да гэтага года лепшы вынік у нас быў 73 балы, – кажа яна. – Прызнаюся, заўсёды з вялікім хваляваннем чакаю вынікаў ЦТ, перажываю, магчыма, нават больш за сваіх вучняў. Пасля таго, як даведалася, што ў Тамары Петраш сто балаў, вельмі ўзрадавалася. Наогул, у гэтым годзе маім вучням удалося пабіць рэкорд двойчы – 81 і 100 балаў. Я вельмі люблю сваю працу, аддаю ёй шмат сіл і часу. Вельмі прыемна, калі твае вучні дасягаюць поспехаў, становяцца добрымі спецыялістамі, а самае галоўнае – сапраўднымі людзьмі.

Па словах Анастасіі Уладзіміраўны, мэтанакіраваная праца, упартасць і моцнае жаданне атрымаць лепшы вынік – ключ да поспеху.

Инна ГОНЧАР