ВАЖНОЕ ПРЕДИСЛОВИЕ: Учитывая тот факт, что я никогда не воевал, не занимался ни политикой, ни журналистикой, то скорее всего всё написанное мною ниже бред или утопизм. Возможно, в реальных условиях моя теория практически не реализуема, так как она слишком романтична. Однако пожалуй я предоставлю возможность вам ознакомиться с моими домыслами.
Война — жестокое и сугубо негативное явление человеческой сущности. В тоже время она интересна для изучения историками, психологами, привлекательна для использования в массовой культуре. По мнению некоторых индивидуумов, что среди политиков, что рядовых граждан, война просто необходима.
Много было сказано об этой стороне человеческой истории (кстати, за счёт её она так богата на события и элементы для рассуждения или исследований), ещё больше — о потребности положить конец данному явлению. Немалое количество международных организаций, к примеру, небезызвестная ООН и её предшествиница Лига Наций, занимаются предотвращением военных конфликтов, их искоренением и мирным урегулированием. Преимущество там занимаются лишь говорением, без каких-либо действий. Да, именно за счёт обсуждений о войне можно привлечь внимание к проблеме и, как следствие, заинтересовать многих к установлению мира во всём мире. Однако зачастую это всё остаётся лишь на уровне слов, бессмысленных и порой популистских речей.
Хотя иногда что-то всё же и делается, но порой не при помощи дипломатических переговоров. Вот для рассмотрения берём Первую мировую. Современниками предполагали, что после её войн вообще не будет, якобы крупный махач положит конец всем конфликтам. Однако после 11 ноября 1918 года человечество как воевало, так и продолжило воевать. Сейчас ситуации бывают не лучше. Вот скажем события 2011 года в Ливии, где вспыхнуло пламя гражданской войны. Мировое сообщество, ведомое Организацией Объединенных Наций и США, решило, что остановить кровопролитие помогут бомбёжки. Как известно, положение дел лучше не стало. Казалось бы, клин клином вышибают, но это ведь не всегда работает. Естественно, порой для решения военных конфликтов нужно либо применить военную силу, либо создать угрозу её применения.
Нужно сказать, что войну искоренить нельзя, ну или практически невозможно. Помимо гибели людей она несёт с собой ненависть, жестокость, вражду и гнев. Вот здесь следует заострить внимание. Это всё проявляется и в военных, и в гражданских, и в «холодных» конфликтах. И корень проблемы тут является информация и пропаганда. Враг часто изображается злодеем, извергом, последней тварью, его идеи и достижения обесцениваются, плохое — преувеличивается, а хорошее — приуменьшается. Хотя не только инфополе, но и сами люди в основном испытывают ненависть к противоположному и другому. Я сам периодически испытывал и продолжаю испытывать гнев в адрес того, что я с политической точки зрения считаю враждебным. Это сопровождается злостью, желанием растоптать, принизить и уничтожить сторонников неприемлемых взглядов и идей. Зачастую имеются мысли о физических расправах над оппонентами. И это не один я такой, а мы все. Невзирая на свои взгляды, любой либерал способен на желание искорененить альтернативные точки зрения, а христианин — проявить злобу и непрощение. Негативные эмоции ведут к порой преступным действиям (в случаи войны — военные преступления и ненависть одной группы по отношению к другой, что ожесточает конфликт).
Лично я пытаюсь самостоятельно подавить в себе негатив к наиболее враждебному мне инакомыслию, пытаясь сделать самого себя терпимым в данном плане. Процесс трудный и очень долгий, практически нереальный. В ходе конфликтах думую ещё более затруднительный, но у меня есть кое-что для массового потребления.
Так вот, как я писал выше, информация есть одна из причина ненависти, гнева, нетерпимости, что, по факту, приводит к ожесточению и без того сурового явления как война. Мной был сделан вывод: если нельзя удалить войну, то можно её отредактировать, и посредником редакции здесь будет пропаганда и информация (то есть аккуратная информационная подача может сгладить острые углы).
А теперь конкретней.
Необходимо без унижений, оскорблений, культурно и даже с уважением говорить об противники или оппоненте. Следует изменить некоторые формулировки. Так, «он нагло врёт» сменить на «говорит неправду», «искажает действительнось», «дезинформирует», «заблуждается» или «ошибается», «преступный режим» — «власти, подозреваемые нами в противоправных действиях», «вражеская пропаганда» — «информация/точка зрения противника», «террористы и боевики» — «ополченцы и повстанцы» и т.д. (последнее правда весьма спорно, а в некоторых ситуациях и вовсе бредово)
Да, враги должны быть врагами. Вы естественно должны критиковать их, указывать на ошибки, проколы, ляпы, выражать недовольство. Однако критика должна быть хоть на пол процента конструктивной. Да и вообще, когда оппонент совершает какие-либо действия или решение, то если и хотите раскритиковать, то лушче указать не только на недостатки, но и на преимущества. Всё, даже преступное действие, нужно попытаться объяснить, узреть причину и отразить в своей пропаганде. Допустим враг убил нескольких мирных жителей деревни. Укажите, что до этого неоднократно люди из этого селения в гражданской одежде без всяких опознавательных знаков подходили к военным, доставали автомат из-за пазухи и стреляли в них (конечно, если известно о подобных случаях, хотя бы в источником оппонентов).
Даже если враг подло вторгся в вашу страну, оккупировал её территорию, подумайте, что могло привести его к этому. Расскажите своим согражданам, как противник до этого докатился. Может быть какая-либо выгода? Столкнулись интересы и никто не хочет уступать? А может вы сами до того момента делали вещи, что могли обеспокоить оппонентов и угрожать их безопасности? Посмотрите на ситуацию со стороны врага и расскажите о их видении своим соратникам и согражданам. Просветите о взглядах, целях и идеях той стороны.
Гражданских конфликтов также касается. Неважно за правительство вы или за оппозиции, всегда грамотно и чётко объясните позицию оппонентов. Воюем за власть, а протестующие сожгли мэрию? Расскажите о ошибках правительства, просчётах, неправильной социально-экономической политике и признайте их. Либо просто возьмите предпосылки из вражеских источников. Вы за оппозицию, а силовики сурово подавляют протесты? Не бойтесь сообщить, что акцию не согласована, а ваши сторонники начали громить всё подряд или же как-либо неподобающе себя вести.
Никогда не бойтесь признаться в своих ошибках и проколах. Не забывайте рассказывать о преступлениях обоих сторон. Если оппоненты обвинили Ваших бойцов в злодеяниях, то заявите, что проведёте проверку по действительности этого утверждения.
Кстати, необходимо добавить что-нибудь хорошее или нейтральное о своём оппоненте. Например, на оккупированной территории враги провели субботник, или же во враждебной стране появилось лекарство от всех болезней, или там снизился уровень преступности. Нужно периодически рассказывать о подобном, хотя бы в нейтральном ключе. При смерти кого-нибудь из видных деятелей противника нужно просто и незатейливо, возможно даже с некоторым благоволением об усопшем или в нейтральной окраске. Ни в коем случае в пропаганде не радуйтесь смерти оппонента.
В заключении хочу сказать, что если попробовать следовать всему вышеперечисленному, то возможно среди ваших сторонников уровень злобы к противнику значительно снизиться. А самое главное — в таком инфополе вы морально вырастите в глазах оппонентов. Да и пример может оказаться заразительным когда типаж вашей пропаганды возьмёт на вооружение противник. Из этого последует снижено общего накала страстей, бойцы будут более чаще проявлять гуманность, соблюдать правила ведения войны. Гнев может исчезнуть, когда люди смогут понять кто есть их противник, что это такой же человек как они, просто заблуждающийся или поступивший не тем образом. Так война получит более человечное лицо, может сократится уровень военных преступлений, ненависти и жестокости. В свою очередь, дипломаты, политики и народные массы начнут больше понимать друг друга, а это уже значительно облегчит процесс мирного урегулирования и послевоенного восстановления отношений.
------
АЖНАЯ ПРАДМОВА: Улічваючы той факт, што я ніколі не ваяваў, не займаўся ні палітыкай, ні журналістыкай, то хутчэй за ўсё напісанае мною ніжэй трызненне або ўтапізм. Магчыма, у рэальных умовах мая тэорыя практычна не рэалізуемая, так як яна занадта рамантычная. Аднак я дам магчымасць вам азнаёміцца з маімі здагадкамі.
Вайна — жорсткае і асабліва негатыўная з’ява чалавечай істотнасцi. У той жа час яна цікавая для вывучэння гісторыкамі, псіхолагамі, прывабная для выкарыстання ў масавай культуры. На думку некаторых індывідаў, што сярод палітыкаў, што радавых грамадзян, вайна проста неабходная.
Шмат было сказана аб гэтым баку чалавечай гісторыі (дарэчы, за кошт яе яна так багатая на падзеі і элементы для развагі або даследаванняў), яшчэ больш — пра патрэбы пакласці канец дадзенай з’яве. Немалая колькасць міжнародных арганізацый, да прыкладу, даволі вядомая ААН і яе папярэдніца Ліга Нацый, займаюцца прадухіленнем ваенных канфліктаў, іх выкараненнем і мірным урэгуляваннем. Пераважна там займаюцца толькі размовамі, без якіх-небудзь дзеянняў. Так, менавіта за кошт абмеркаванняў пра вайну можна прыцягнуць увагу да праблемы і, як следства, зацікавіць многіх да ўсталявання міру ва ўсім свеце. Аднак часцяком гэта ўсё застаецца толькі на ўзроўні слоў, бессэнсоўных і часам папулісцкіх прамоваў.
Хоць некалі нешта ўсё ж і робіцца, але часам не пры дапамозе дыпламатычных перамоваў. Вось для разгляду бярэм Першую сусветную. Сучаснікамі меркавалі, што пасля яе войнаў наогул не будзе, нібыта буйны махач пакладзе канец усім канфліктам. Аднак пасля 11 лістапада 1918 года чалавецтва як ваявала, так і працягнула ваяваць. Зараз сітуацыі бываюць не лепш. Вось скажам падзеі 2011 года ў Лівіі, дзе ўспыхнула полымя грамадзянскай вайны. Сусветная супольнасць, узначаленая Арганізацыяй Аб’яднаных Нацый і ЗША, вырашыла, што спыніць кровапраліцце дапамогуць бамбёжкі. Як вядома, становішча спраў лепш не стала. Здавалася б, клін клінам выбіваюць, але гэта ж не заўсёды працуе. Вядома, часам для вырашэння ваенных канфліктаў трэба альбо ўжыць ваенную сілу, альбо стварыць пагрозу яе прымянення.
Трэба сказаць, што вайну нельга выкараніць, ну або практычна немагчыма. Акрамя гібелі людзей яна нясе з сабой нянавісць, жорсткасць, варожасць і гнеў. Вось тут варта завастрыць увагу. Гэта ўсё праяўляецца і ў ваенных, і ў грамадзянскіх, і ў «халодных» канфліктах. І корань праблемы тут з’яўляецца інфармацыя і прапаганда. Вораг часта малюецца злыднем, катам, апошняй твар’ю, яго ідэі і дасягненні абясцэньваюцца, дрэннае — перабольшваецца, а добрае — прымяншаецца. Хоць не толькі інфаполе, але і самі людзі ў асноўным адчуваюць нянавісць да процілеглага і іншаму. Я сам перыядычна адчуваў і працягваю адчуваць гнеў на адрас таго, што я з палітычнага пункту гледжання лічу варожым. Гэта суправаджаецца злосцю, жаданнем растаптаць, прынізіць і знішчыць прыхільнікаў непрымальных поглядаў і ідэй. Часцяком маюцца думкі аб фізічных расправах над апанентамі. І гэта не адзін я такі, а мы ўсе. Нягледзячы на свае погляды, любы ліберал здольны на жаданне выкараненіць альтэрнатыўныя пункты гледжання, а хрысціянін — праявіць злосць і няпрабачанне. Негатыўныя эмоцыі вядуць да часам злачынным дзеянням (у выпадкі вайны — ваенныя злачынствы і нянавісць адной групы ў адносінах да іншай, што робіць жорсткім канфлікт).
Асабіста я спрабую самастойна здушыць у сабе негатыў да найбольш варожага мне іншадумству, спрабуючы зрабіць самога сябе памяркоўным у дадзеным плане. Працэс цяжкі і вельмі доўгі, практычна нерэальны. У ходзе канфліктаў мяркую яшчэ больш цяжкім, але ў мяне ёсць сёе-тое для масавага спажывання.
Дык вось, як я пісаў вышэй, інфармацыя ёсць адна з прычына нянавісці, гневу, нецярпімасці, што, па факце, прыводзіць да жорсткасці і без таго суровай з’явы як вайна. Мной была зробленая выснова: калі нельга выдаліць вайну, то можна яе адрэдагаваць, і пасярэднікам рэдакцыі тут будзе прапаганда і інфармацыя (Гэта значыць акуратная інфармацыйная падача можа згладзіць вострыя куты).
А цяпер канкрэтней.
Неабходна без зняваг, абраз, культурна і нават з павагай казаць аб праціўніку або апаненту. Варта змяніць некаторыя фармулёўкі. Так,«ён нахабна хлусіць« змяніць на »кажа няпраўду», «скажае сапраўдная», «дэзінфармуе», «памыляецца» або «памыляецца», «злачынны рэжым» — «улады, падазраваныя намі ў супрацьпраўных дзеяннях», «варожая прапаганда» — «інфармацыя/пункт гледжання праціўніка», «тэрарысты і баевікі» — «апалчэнцы і паўстанцы» і г. д. (апошняе аднак вельмі спрэчна, а ў некаторых сітуацыях і зусім вар’яцка)
Так, ворагі павінны быць ворагамі. Вы вядома павінны крытыкаваць іх, паказваць на памылкі, праколы, ляпы, выказваць незадаволенасць. Аднак крытыка павінна быць хоць на палову адсотка канструктыўнай. Ды і наогул, калі апанент здзяйсняе якія-небудзь дзеянні або рашэння, то калі і хочаце раскрытыкаваць, то лепш указаць не толькі на недахопы, але і на перавагі. Усё, нават злачыннае дзеянне, трэба паспрабаваць растлумачыць, убачыць прычыну і адлюстраваць у сваёй прапагандзе. Дапусцім вораг забіў некалькіх мірных жыхароў вёскі. Пакажыце, што да гэтага неаднаразова людзі з гэтага паселішча ў грамадзянскiм адзенні без усялякіх апазнавальных знакаў падыходзілі да вайскоўцаў, даставалі аўтамат з-за пазухі і стралялі ў іх (калі вядома пра падобныя выпадкі, хоць бы ў крыніцай апанентаў).
Нават калі вораг подла ўварваўся ў вашу краіну, акупаваў яе тэрыторыю, падумайце, што магло прывесці яго да гэтага. Раскажыце сваім суграмадзянам, як праціўнік да гэтага дакаціўся. Можа быць якая-небудзь выгада? Сутыкнуліся інтарэсы і ніхто не хоча саступаць? А можа вы самі да таго моманту рабілі рэчы, што маглі патурбаваць апанентаў і пагражаць іх бяспекі? Паглядзіце на сітуацыю з боку ворага і раскажыце аб іх бачанні сваім паплечнікам і суграмадзянам. Распавядайце аб поглядах, мэтах і ідэях таго боку.
Грамадзянскіх канфліктаў таксама тычыцца. Усё роўна за ўрад вы ці за апазіцыю, заўсёды пісьменна і выразна растлумачце пазіцыю апанентаў. Ваюем за ўладу, а пратэстоўцы спалілі мэрыю? Раскажыце пра памылкі ўрада, пралікі, няправільнай сацыяльна-эканамічнай палітыцы і прызнайце іх. Альбо проста вазьміце перадумовы з варожых крыніц. Вы за апазіцыю, а сілавікі жорстка падаўляюць пратэсты? Не бойцеся паведаміць, што акцыя не ўзгодненая, а вашы прыхільнікі пачалі граміць усё запар ці ж як-небудзь непрыстойна сябе паводзіць.
Ніколі не бойцеся прызнацца ў сваіх памылках і праколах. Не забывайце распавядаць аб злачынствах абодвух бакоў. Калі апаненты абвінавацілі вашых байцоў у злачынствах, то заявіце, што праведзяце праверку па рэчаіснасці гэтага сцвярджэння.
Дарэчы, неабходна дадаць што-небудзь добрае ці нейтральнае аб сваім апаненце. Напрыклад, на акупаванай тэрыторыі ворагі правялі суботнік, ці ж у варожай краіне з’явілася лекі ад усіх хвароб, ці там знізіўся ўзровень злачыннасці. Трэба перыядычна распавядаць аб падобным, хоць бы ў нейтральным ключы. Пры смерці каго-небудзь з бачных дзеячаў суперніка трэба проста і немудрагеліста, магчыма нават з некаторым упадабаннем аб памерлым або ў нейтральнай афарбоўцы. Ні ў якім разе ў прапагандзе не радуйцеся смерці апанента.
Напрыканцы хачу сказаць, што калі паспрабаваць прытрымлівацца ўсяго вышэйпералічанага, то, магчыма, сярод вашых прыхільнікаў ўзровень злосці да суперніка значна знізіцца. А самае галоўнае — у такім інфаполе вы маральна вырасцiце ў вачах апанентаў. Ды і прыклад можа апынуцца заразлівым калі тыпаж вашай прапаганды возьме на ўзбраенне праціўнік. З гэтага рушыць услед зніжэнне агульнага напалу, байцы будуць больш часцей праяўляць гуманнасць, выконваць правілы вядзення вайны. Гнеў можа знікнуць, калі людзі змогуць зразумець хто ёсць іх праціўнік, што гэта такі ж чалавек як яны, проста памыляецца або паступіў не тым чынам. Так вайна атрымае больш чалавечная аблiчча, можа скароціцца ўзровень ваенных злачынстваў, ненавісці і жорсткасці. У сваю чаргу, дыпламаты, палітыкі і народныя масы пачнуць больш разумець адзін аднаго, а гэта ўжо значна палегчыць працэс мірнага ўрэгулявання і пасляваеннага аднаўлення адносін.