Некалі жыў у нас мужык адзін. Звалі яго Саўка. Чалавек сабе быў як чалавек, нікога не крыўдзіў, але і сябе ў крыўду не даваў. Як убачыць, што нехта на яго рот разявіў, ці пачуе крыўднае у адносінах да сябе слова, то адразу ж прапаноўваў крыўдзіцелю памахацца на кулачках. Але жадаючых чамусьці не знаходзілася. Можа, таму, што кулачкі ў яго былі, як сярэдняй велічыні гарбузы, а можа, і таму, што да крыўдзіцеляў гаспадар быў бязлітасны.
Пра гэтага вяскоўца гаварылі, што ён нават самога чорта не баіцца, бо адзін раз, маўляў, як спаткаўся Саўка з нячысцікам, то так таго адпэндзіў, што чорт не ведаў куды ўцякаць. Сам чалавек толькі пасміхваўся і прымаўляў:
— Хто ж яго ведае.
— Няўжо не памятаеш, было ці не такое?
— Ды як вам сказаць…
— А прама скажы, не выкручвайся.
— Некалі сустрэўся я з нячысцікам.
— Дзе?
— На балоце.
— А што ты там рабіў?
— Лыка драў.
— Вясной?
— Ведама ж, зімой лыка не дзяруць.
— Чаму не, — зарагатаў нехта з вяскоўцаў, — ёсць такія, што гэтую справу і зімой выконваць могуць.
— Дык што далей было?
— Запрацаваўся я і не пачуў, як ззаду да мяне нехта падышоў.
— Чорт?
— Ды не, ладны такі паніч. Прыгожы, фарсісты, здавалася, што толькі з багатага палаца вылез.
— Але ж ты гаварыў — чорт…
— Гэта і быў нячысцік.
— I што ж ты зрабіў?
— А нічога.
— Зусім?
— Ну, не зусім, крыху папрацаваў.
— Якім манерам?
— Выразаў ладны кій ды як стаў таго паніча лупцаваць, толькі водгулле па балоце ляцела. Крычаў ён не сваім голасам.
— Яшчэ б!
— Ён бегае вакол куста, а я за ім!
— У даганялкі гулялі?
— Ага, толькі ён уцякаў, а я даганяў і яшчэ крыху яму хаду прыспешваў.
— Кіем можна любога падагнаць.
— Нават калі ён і не надта жадае.
— То, кажаш, крычаў?
— Не сваім голасам, браткі, вішчаў!
— I як жа ён ад цябе ўцёк?
— Ды зачапіўся я за купіну і гупнуўся праз яе потырч прама ў балаціну. Вочы заляпіла, гразь не толькі ў вочы, але і ў вушы трапіла. Пакуль я ўсё ачысціў, то нячысцік плетануў напрамкі.
Сяляне прыціхлі, а потым нехта, нечакана для астатніх, запытаўся:
— Саўка! А гэта дакладна нячысцік быў?
— А што?
— Можа, гэта і на самай справе не чорт, а паніч быў?
Працяг легенды вы можаце прачытаць на Краязнаўчым сайце Гомеля і Гомельшчыны.