Жыў некалі тут, на хутары, адзін гаспадар. Заможны, багаты, што той пан, ды і не кожны памешчык мог з ім пацягацца. Звалі яго Сцяпанам. Урадзіўся, відаць, такім сквапным ды злым, што ніхто з ім не мог ужыцца, і ўжо жонка не раз, не два яму гаварыла:
— Ты так не дзяры скуру з людзей.
— Кінь, дурніца, што ты разумееш у гэтых справах?
— Людзі праходу не даюць. З нашымі дзецьмі іхнія гуляцца не хочуць.
— Нашы цалейшыя ды разумнейшыя будуць. Што яны могуць ад той галыцьбы пераняць?
— Сорамна ж, Сцяпане.
— Маўчы, бо як трэсну ў каршэнь, то мала не падасца!
Дажыўся гаспадар да таго, што сам не мог ужо апрацаваць усю зямлю, якую скупіў за бясцэнак, а ў парабкі да яго ніхто не наймаўся.
Задумаўся Сцяпан, як далей быць. Калі так працягнецца год-другі, то гаспадарка ў заняпад прыйдзе. Сам жа не вечны, а на дзяцей спадзяванняў не было. Нікому не давяраў.
— Цяжка, цяжка мне давядзецца, — самому сабе жаліўся.
Ужо і на дарогу паглядваў, высочваючы, ці не ідзе там які незнаёмец, але нікога не было. Людзі ведалі, які злыдзень там жыве, то і падарожных папярэджвалі, каб не ўздумалі шукаць там шчасця-долі.
Цяпер гаспадар амаль зусім не размаўляў спакойна з роднымі, усё гарлаў на іх, злосць спаганяючы, шукаючы розныя зачэпкі, каб выліць на іх накіпелы гнеў. Дзеці азвацца баяліся, а гаспадыня часам не вытрымлівала і сурова пыталася:
— Што, зусім ужо ваўком стаў?
— Ды…
— То вазьмі ды жывымі нас заглыні, калі ў цябе паіншаму не атрымліваецца.
Дзіўна, але Сцяпан не кідаўся біцца. Аднаго разу ў дзверы пачуўся стук.
— Хто там? — запытаўся гаспадар.
— Я. Падарожны.
— То заходзь.
Парог пераступіў малады хлапчына. Здаровы, высокі, прыгожы.
— Добры дзень вам, людзі добрыя.
— I табе добры, — паспяшалася адказаць гаспадыня, не спадзеючыся на тое, што Сцяпан па-добраму будзе размаўляць з чалавекам.
— Ну? — нацэліў на яго вочы гаспадар.
— Працу шукаю.
— То цябе нам сам Усявышні паслаў!
— Чаму?
— Ды ў нас многа працы. Чакаем, што хто прыйдзе наймацца, ды не ідуць. I заплацілі б добра, і кармілі б нармальна, і калі работнік будзе працавіты, то і накінулі б да платы, — пачаў рассыпацца Сцяпан.
Працяг чытайце на Краязнаўчым сайце Гомеля і Гомельшчыны.