Некалі над усёй гэтай зямлёй валадарыў надта багаты князь. Магутны быў валадар, усяго меў даволі. Ніякі сусед на яго вайной пайсці не асмельваўся, бо ведаў, што атрымае такі ўдар, што і да дзесятага пакалення насельніцтва вынішчыцца. Надта любіў той князь раптоўна знікаць з палаца ў невядомым нават для князёўны накірунку. Ускочыць у сядло, прысвісне на ахову і загадае коратка:
— Паскакалі!
— Не надта дапытваюцца, ім галоўнае — загад выконваць, служба такая.
Вылецяць у чыстае поле, і валадар прамовіць:
— Што, хлопцы, разамнемся?
Гэта азначала, што ахова разам з валадаром падзеліцца на дзве роўныя палавіны і пачнецца трэніровачны бой, у час якога яны будуць павышаць сваё ратнае майстэрства. Гузакоў ды шрамаў у такіх паядынках бывала болей чым дастаткова. Сам валадар махаўся мячом, кідаў дзіДу, страляў з лука, ухіляўся ад удараў, адным словам, рабіў усё тое, што і астатнія. Прытомяцца людзі, прагучаць словы валадара: «Хопіць на сёння!» — і дзе стаяць, там і пападаюць, толькі сапуць ды аддыхваюцца цяжка. Некаторыя і раны перавязваюць ды кроў выціраюць. З такіх пасмейваліся:
— Галава не круглая, таму і атрымаў!
— Нос — што капор, то і зачапілі!
— Лішні зуб вырас, то яго і вынеслі!
Не смяяліся толькі з князя — хто паважаў, а хто і баяўся.
Аднаго разу паехалі за замак, доўга там вучыліся вайсковаму майстэрству, а потым валадар запытаўся ў дружыннікаў:
— Хлопцы, а ці не паехаць нам?..
— Куды, княжа?
— На паляванне.
— Воля княжацкая для нас закон. А куды пакіруем?
— Звера ўсюды хапае.
— Гэта так, але хочацца куды-небудзь у глыб пушчы забрацца.
Толькі стары ваявода, які князя з пялёнак гадаваў і таму не надта баяўся, хмыкнуў:
— Што такое, ваявода?
— Нічога.
— Але ж я бачу, што ты нечым не задаволены.
— Якая мне радасць на тыя ловы перціся?
— То вяртайся дамоў.
— А што ў замку мне рабіць загадаеце? Там мяне князёўна пачне дапытваць, куды яе муж з’ехаў, для чаго і гэтак далей.
— Гора табе, ваявода, — падміргнуў князь воям. — Як пагляджу, мяне баішся, а яшчэ болей — маёй жонкі.
Усезарагаталі, гыгыкнуў і ваявода, потым ціха прамовіў:
— Я ўжо лепей з вамі паеду. Якога звера вам патрымаю, каб хто з вас не прамазаў у бягучага, — зазлаваў стары. — Што вы ад мяне хочаце?
Працяг легенды чытайце на Краязнаўчым сайце Гомеля і Гомельшчыны.