Хушлашуларны теләми, Мин буген синен белән. Каерып алып китәсең Җанымны узең белән. Юк, китмә дип әйтә алмадым Бәгерләр өзелсәдә.  Кайтырсың бит яннарыма Син исән-имин генә.  Киткән чакта назлап кына Кочакларыңа алдың.  Эчтән генә син узең дә  Сагыш утында яндың. Кайтырмын мин, кайтырмын дип Вәгъдәләр биреп киттең.  Көтәрмен дип, көтәрмен дип Мин дә бит сузләр бирдем. Юлларыңда фәрештәләр Канатын җәеп торсын Куенындагы догалар Гел сине саклап барсын Кайтчы зинһар әйләнеп бер Син кабат илләреңә...

Видимо из-за возраста меня периодически все чаще и чаще посещает чувство ностальгии по прошлому, по тому, что слушалось, смотрелось в тот беззаботный период детства и юности. А песни из юности, как машина времени, переносят в тот эпизод жизни, именно в котором они играли. И перед глазами всплывают люди, события и снова ощущаешь краски и эмоции того, как теперь понимаешь, безоблачного времени. Когда слышишь песню «Касабланка», которую пела Джессика Джей, то сразу начинаешь танцевать и подпевать. Очень всегда захватывала мелодия и не важны уже были слова...